အစမွာ က်မဟာ သူမ်ားအိမ္မွာ အိမ္ေဖာ္လုပ္ပါတယ္။ တလ လခ ၃၀၀ ယြမ္။ တလ တလ လိုအပ္တဲ့ အသံုးေဆာင္ေတြ ၀ယ္၊ က်န္တဲ့ေငြ အေမ့ကုိအပ္။ က်မတို ့သားအမိ ၾကည္ႏူးေပ်ာ္ရႊင္လို႔။ ဒီအိမ္မွာ အလုပ္လုပ္တာ လအခ်ဳိ႕ရိွေတာ့ ေကာင္ေလးတေယာက္နဲ႔ သိခဲ့တယ္။ က်မထက္ အသက္နည္းနည္း ႀကီးမယ္။ သူလည္း ဒီဘက္ကမ္းမွာ လာ အလုပ္ လုပ္တာပဲ၊ သူဟာ က်မနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ရင္းႏွီးလာတယ္။ က်မနဲ႔ အတူတူ သြားလည္တယ္။ သူက က်မကို လက္ေဆာင္ ေတြ အၿမဲ၀ယ္ေပးတယ္။ က်မတို႔ အေမ့ဆီ အတူတူသြားတယ္၊ အေမကလဲ သူ႔ကုိခင္ပါတယ္။ သူက က်မကို အိမ္ေဖာ္ မလုပ္ေစခ်င္ပါဘူး။ က်မကို ဒီထက္ေကာင္းတဲ့ အလုပ္ရွာေပးမယ္လို ့ေျပာလာတယ္။ တရက္မွာ သူက က်မကို အလုပ္ အသစ္ရွာေပးဖို႔ သူေ႒းနဲ႔ သူ႔အခန္းမွာ ေတြ႔ဖို႔ ခ်ိန္းလိုက္တယ္။ အဲဒီေန႔က သူက က်မကို လွလွပပ ၀တ္လာဖို႔မွာပါတယ္။
က်မတို႔ အဲဒီ သူေ႒းနဲ႔အတူ ထမင္းစားၾကတယ္၊ ေဖ်ာ္ရည္ေသာက္ၾကတယ္။ အဲဒီသူေ႒းက က်မကုိ အခု လက္ရိွအလုပ္ ကထြက္ဖို႔။ သူ႔ဆီ အလုပ္လာတက္ဖို႔ေတြ ေျပာပါတယ္၊ သူ႔ဆီမွာ အနည္းဆံုး လခ ၈၀၀ ယြမ္ ရမယ္။ ဆုေငြဆိုတာ ရိွဦး မယ္။ အဲဒါေတြအထိေတာ့ က်မ မွတ္မိေသးတယ္။ ေနာက္ဘာေတြ ဆက္ျဖစ္တယ္ဆိုတာကိုေတာ့ က်မ မမွတ္မိေတာ့ပါ ဘူး။ မနက္ ႏုိးလာေတာ့ အိပ္ရာေပၚမွာ က်မ တေယာက္တည္း။ က်မကိုယ္ေပၚမွာ အ၀တ္ဆိုတာ တခုမွမရိွ၊ ဘုရား… ဘုရား… မေန႔ညက ဘာေတြ ျဖစ္ခဲ့ပါလိမ့္၊ ကုတင္နားက စားပြဲေပၚမွာေတာ့ ေငြ ၅၀၀ ယြမ္ တင္ထားတာေတြ႔တယ္။ က်မကို အလုပ္ရွာေပးတဲ့လူကုိလဲ မေတြ႔။ သူအလုပ္လုပ္တဲ့ ေနရာမွာလဲ သူမရိွ၊ ဒီကိစၥကို က်မ ဘယ္သူ႔ကုိမွ မေျပာရဲ။ တေယာက္တည္း ႀကိတ္ငိုေနခဲ့ရတယ္။ လက္ရိွအလုပ္က မထြက္ျဖစ္ေသးတာကိုပဲ ေက်းဇူးတင္မိတယ္။ လက္ရိွအလုပ္ ေလးကုိပဲ ဆက္လုပ္ေနမိတယ္။
ဒီရက္ေတြမွာ ေနလို႔ထိုင္လို႔ မေကာင္းဘူး၊ မိန္မကိုယ္က ယား ယားေနတယ္၊ အနံ႔ကလဲ မေကာင္း။ ဘယ္သူ႔ကိုေျပာၿပီး ဘယ္မွာ ျပရမယ္မွန္းလဲ မသိဘူး။ အနာေတြလည္း ေပါက္လာတယ္။ ေရာဂါက တရက္ထက္တရက္ ပိုဆိုးလာတယ္၊ က်မ ေဆးခန္းေလး တခုမွာ သြားျပတယ္။ သူေျပာတဲ့ ေရာဂါကိုလည္း က်မ နားမလည္ပါဘူး။ ေငြအမ်ားႀကီးကုန္မွ သက္ သာမယ္ ဆိုတာက္ုိပဲ သိလုိက္တယ္။ ဟိုဘက္ကမ္းက အေမ့ဆီလည္း မေရာက္ျဖစ္၊ ေငြမပို႔ ျဖစ္တာၾကာၿပီ။ ေငြအမ်ား ႀကီးရေအာင္ ဘယ္မွာ သြားရွာမလဲ။ ဒီအတြက္ က်မစိတ္ေတြ ေလေနတယ္။ အလုပ္မွာ ခဏခဏ မွားေတာ့ အိမ္ရွင္ အ ဆူအေျပာ အၿမဲခံရ ေတာ့တယ္။ က်မ အလုပ္လုပ္ရတာ အဆင္မေျပေတာ့ပါဘူး။ ဒီ့ထက္ ေငြပိုရမဲ့အလုပ္ က်မအတြက္ လိုေနၿပီမဟုတ္လား။ က်မ အဲဒီ အလုပ္က ထြက္လုိက္တယ္။
က်မ အလုပ္သစ္လုိက္ရွာတယ္။ ရတဲ့အလုပ္ကလဲ အရင္အလုပ္နဲ႔ ၀င္ေငြက မကြာ။ အလုပ္မရရင္ ဟိုဘက္ကမ္းက အေမ့ဆီမွာ ခိုေနလို႔ရေပမယ့္ က်မေရာဂါ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ အေမ့ဆီ သြားေနရင္ အေမက ေရာဂါျဖစ္ေနတယ္ ဆိုတာ ခ်က္ခ်င္းသိမွာ။ ျပန္လို႔ မျဖစ္ဘူး။ မျဖစ္ဘူး။
ဟိုသူေ႒းကို က်မ သတိရလာတယ္၊ က်မ သူ႔ကုို မုန္းတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း သူေပးခဲ့တဲ့ လိပ္စာအတုိင္း သူ႔ဆီကို လုိက္ မသြားခဲ့တာေပါ့၊ အခုေတာ့ ၀င္ေငြေကာင္းတဲ့ အလုပ္တခုရဖို႔အတြက္ က်မ သူ႔ဆီကို သြားဖို႔ ဆံုးျဖတ္လုိက္တယ္။ အဲဒီ ေနရာကို ေရာက္ေတာ့ အဲဒီသူေ႒းဆိုတဲ့လူကုိ ေတြ႔လုိက္တယ္။ သူက က်မကို ဘာမွမျဖစ္ခဲ့သလိုပဲ ႏႈတ္ဆက္ေနပါ တယ္။ က်မ သူ႔ကို ေတြ႔လုိက္ေတာ့ ရင္ထဲက ေဒါသေတြ မေပါက္ကြဲမိေအာင္ ထိန္းလိုက္ရတယ္။ သူက က်မကို အလုပ္ ေပးပါတယ္။ အဲဒီအလုပ္က ကုိယ့္ခႏၶာကိုယ္ကုိ ေရာင္းရမယ့္အလုပ္၊ က်မ အဲဒီအလုပ္ကို မလုပ္ခ်င္ပါဘူး။ ဒီအလုပ္က လြဲရင္ မင္း ဘယ္အလုပ္မွ ေငြျမန္ျမန္ရၿပီး မင္းေရာဂါကို ကုလို႔ရမွာ မဟုတ္ဘူး၊ မင္း တလႏွစ္လနဲ႔ မင္းလိုခ်င္တဲ့ ေငြရရင္ မင္းအလုပ္က ထြက္လို႔ရတယ္။
က်မ ဒီအလုပ္ကို လအခ်ဳိ႕လုပ္ဖို႔ ဒီေနရာကိုေရာက္ေနပါၿပီ။ လတခ်ဳိ႕ေနရင္ ေငြစုမိမယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ကူးနဲ႔ လုပ္မိတယ္။ လ အခ်ဳိ႕ ေနပါတယ္။ ေငြမစုမိဘဲ အေႂကြးေတာင္ တင္ေနေသးတယ္၊ အေႂကြးေက်ေအာင္ အလုပ္ကုိ ပိုလုပ္ရတယ္။ က်န္း မာေရး အေျခအေနဟာလည္း ပိုပို ဆိုးဆိုးလာတယ္။ လူကလည္း တရက္ထက္ တရက္ ပိန္လာတယ္။ ဟိုဘက္ကမ္းက အေမ့ဆီကုိေတာင္ မေရာက္တာ ၾကာေနၿပီပဲ။ အေမ့ေႏြးေထြးတဲ့ ရင္ခြင္ေလးကို တမ္းတမိတယ္။ တဖက္ကမ္းဟာ က်မ နဲ႔ ဒီေလာက္ အလွမ္းေ၀းေနပါလားလို႔ ပထမဆံုး ခံစားမိတယ္။ အေမဟာ က်မ မလာတာၾကာလို႔ က်မဆီလာမယ္လို႔ ေျပာေနတယ္။ မျဖစ္ဘူး။ အေမ လာလို႔ မျဖစ္ဘူး။ က်မ တခုခု လုပ္မွ ျဖစ္မယ္။ က်မဟာ ေယာက်ၤားေလး တေယာက္ကုိ အေဖၚေခၚၿပီး က်မ မေရာက္တာ ၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ ဟိုဘက္ကမ္းကုိ ေလးလံစြာ လွမ္းခဲ့မိတယ္၊ အခု ဒီေယာက်ၤားေလးက က်မအိမ္ေထာင္ျပဳေတာ့မယ့္သူ ျဖစ္ေၾကာင္း။ ၿပီးေတာ့ အေ၀းႀကီးမွာရိွတဲ့ ေကာင္ေလးမိဘေတြဆီကုိ လုိက္သြားေတာ့ မယ္ ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္းေတြကို ေျပာရင္း အေမ့ကို ေနာက္ဆံုး ကန္ေတာ့ခဲ့တယ္။
က်မ က်န္းမာေရးဟာ အလြန္ဆိုးေနပါၿပီ၊ ထမင္းမ်ိဳဖို႔ေတာင္ ခက္ခဲေနၿပီ၊ က်မခ်စ္တဲ့…နီးရက္နဲ႔ ေ၀းေနတဲ့ က်မရဲ႕ ဟို ဘက္ကမ္းနဲ႔ ေမေမ့ကုိ လွမ္းေမွ်ာ္ရင္း ေနာက္ဆံုးကန္ေတာ့ခဲ့တုန္းက ေမေမ့ရဲ႕အံ့ၾသေနတဲ့ မ်က္ႏွာကိုေတြးရင္း က်မဟာ ဒီဘက္ကမ္းမွာပဲ ထာ၀ရ အိပ္စက္ရေတာ့မယ္ဆိုတာကုိ သတိရတိုင္း မ်က္ရည္ က်မိတယ္။
ေနရစ္ခဲ့ေတာ့ က်မခ်စ္တဲ့ တဘက္ကမ္းနဲ႔ တဘက္ကမ္းက ေမေမေရ …
က်မ ဒီဘက္ကမ္းကေန ကန္ေတာ့ခဲ့ပါတယ္ …။
ၾကည္ၾကည္ေက်ာ္ျမ
No comments:
Post a Comment