“ရတနာ (၄)”

ပန္းကေလးေတာင္မွ၊

နမ္းလို႔ မေမႊးရဘူးကြယ္ …

ေခါင္းအံုးမွာ ပါးကိုအပ္

မအိပ္တတ္ပါနဲ႔ အခ်စ္ရယ္ …

ေနထိုးတဲ့အခါ ေနေျပာက္ကေလးေတြ

ေရခ်ိဳးတဲ့အခါ ေရေပါက္ကေလးေတြ

အသားကို ထိေနတာေတာင္မွ

စိတ္ထဲမွာ ဘဝင္မက်ခ်င္ဘူး

လေရာင္ကိုလည္း(လဲ) မနာလို

ေလျပည္ကိုလဲ မေက်နပ္နဲ႔

ခ်စ္တတ္လြန္းလို႔ သဝန္တိုတာ

အခ်စ္ ကိုယ့္ကို နားလည္ပါကြယ္ …။

ဘယ္ေတာ့ပဲျဖစ္ျဖစ္

ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ခ်င္ဘူး

ဘယ္ေန႔မွ မခြဲခ်င္ဘူး

စိတ္ကူးႏွင့္ေတာင္ မေဝးရဲ

အိပ္မက္ထဲေတာင္ အူတိုတတ္ပါရဲ့

အမွတ္တရကြယ္ ေျခရာအသစ္ေတြနဲ႔

ကိုယ့္အခ်စ္ကေလ ..

ျဖတ္မရတဲ့ ေဝဒနာခ်စ္။ ။

ေမာင္စိန္ဝင္း (ပုတီးကုန္း)