က်ေနာ္လႊင့္ပစ္လိုက္တဲ့
ပန္းတပြင့္မွာ... မူးယစ္ရီေ၀ ညေနခင္း တခ်ိဳ႕တ၀က္နဲ႕... အစိတ္စိတ္အမႊာမႊာ...
အဆုတ္အျဖဲ ခံထားရရွာတဲ့ လက္ထပ္စာခ်ဳပ္တရြက္ ပါသြားတယ္... ။
အိပ္ကပ္ၾကားထဲကေန အမႈမဲ့အမွတ္မဲ့ ႏိႈက္ထုတ္လိုက္မိေတာ့ ေျမြတေကာင္
တိတ္တဆိတ္ ထြက္က်လာတယ္... ။ အဆိပ္ ရွိမရွိ ဆိုတာေတာ့ မသိပါဘူး... ။
လွ်ာကေတာ့ ႏွစ္ခြနဲ႕ပဲေလ... ။ ေမေမ့ကို - ေမေမ -လို႕ မေခၚရတဲ့ေန႕ေတြကို
အေၾကြေစ့ေတြလို... ေရတြက္ေနမိတာဆိုရင္... တစံုတရာကေတာ့... က်ိမ္းေသေနျပီ...
။ တိုင္ကပ္နာရီ တလံုးတေလကိုေတာင္မွ... ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္... က်ေနာ့္
ဧည့္ခန္းမွာ ခ်ိတ္မထားဘူး... ။ အဲဒါပဲ အလြန္တရာ ေသခ်ာတယ္... ။ အျပာေရာင္
ျပတင္းတံခါးကို က်ေနာ္ဆြဲဖြင့္ေတာ့... လြင့္စင္မႈေတြ... က်ေနာ့္အေပၚ
ျပဳတ္က်လာခဲ့တာ... ေရတံခြန္တခုလိုပဲ... ။ က်ေနာ္ကေတာ့ သိပ္ မမႈေတာ့ပါဘူး
ေမေမ... ။ မထူးဇာတ္ေတြ ဆိုတာ... အရူးဇာတ္ေတြနဲ႕ အတူတူပဲ... မဟုတ္လား... ။
စိုးရိမ္ျခင္းအားျဖင့္... အသက္တာကို... တေတာင္ခန္႕မွ်...
ရွည္ေစႏိုင္သေလာ-လို႕ ... သမၼာက်မ္းစာမွာ... လာတယ္... ။
မသမၼာက်မ္းစာ-မွာေတာ့... ဘယ္လိုလာမလဲလို႕... က်ေနာ္ကလည္း...
ေတြးေနမိပါေသးတယ္... ရွာရွာ ေပါက္ေပါက္... ။ က်ေနာ့္ အသက္ ဘယ္ေလာက္
ရွိရွိ... ေမေမ့အတြက္ေတာ့... က်ေနာ္က ကေလးတေယာက္ .... မဟုတ္လားေလ... ။ ေမေမ
က်ေနာ့္ကို... ခြင့္လႊတ္ေလာက္ပါတယ္... ။ ခုတေလာမွာ... တေနရာရာကိုေတာ့...
က်ေနာ္ေရာက္ေရာက္ေနတတ္တယ္... ။ ဘူတာတခုလား... ကားမွတ္တိုင္လား...
ဆိပ္ကမ္းတခုလား... ဇရပ္တခုလား... တရားစခန္းလား... အက်ဥ္းခန္းလား...။
က်ေနာ့္ ေျမပံုေတြကပဲ... မွားေနေလျပီလား...။ ဒါမွမဟုတ္... ေျမပံုေတြအေပၚ...
ေရးဆြဲခံထားၾကရတဲ့ သေကၤတေတြကပဲ... ယုတ္မာေနၾကတာလား... ။ အဲသည့္
သေကၤတေတြကို ေရးဆြဲခဲ့ၾကသူေတြကပဲ... ယုတ္မာေနၾကတာလား... ။ ဘာမွ
မကြဲျပားေနတဲ့ အခိုက္မွာပဲ... သံလိုက္အိမ္ေျမွာင္အကြဲၾကီးပိုက္လို႕...
ရတနာသိုက္ အရွာထြက္ခဲ့သူဟာ... က်ေနာ္ေပလား... ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ပါ...
ေဆာင္းခိုငွက္မ်ား တေရြ႕ေရြ႕ ပ်ံသန္းသြားေနၾကတဲ့ ေကာင္းကင္မွာ...
က်ေနာ့္ရင္ဘတ္ကို... ခ်ိတ္ထားလိုက္မယ္... ။ ေႏြရာသီရဲ႕... ေၾကြရြက္
အမိႈက္အစေတြကို... ဖိသိပ္ထည့္ထားလိုက္မယ့္ စကၠဴပံုးတပံုး... အခု က်ေနာ္
လိုတယ္... ။ ျပီးရင္... မိုင္းဗံုးတလံုးလို... အဲသည့္
အထီးက်န္ျခင္းသစ္ပင္ကို... အစိပ္စိပ္အမႊာမႊာျဖစ္ေအာင္... ခြဲပစ္မယ္... ။
က်ေနာ့္ ရင္ဘတ္ထဲမွာ ညွပ္ေနတဲ့... နာက်င္မႈအမ်ိဳးမ်ိဳးအတြက္...
သြားၾကားထိုးတံတေခ်ာင္းလည္း က်ေနာ္ လိုတယ္... ေမေမ ။ အဲသည္
သြားၾကားထိုးတံေလးကိုေလ ခ်စ္သူ-လို႕ အမည္ေပးရရင္ ေကာင္းမလား... ။
ေကာင္းကင္ကို... ေမာ့ၾကည့္မိေတာ့... ေျမၾကီးကို ေဇာက္ထိုး
ၾကည့္ေနမိသလိုပဲ... ေမေမ... ။ ေခါင္းေမာ့ေနတာလား... ေခါင္းငံု႕ေနတာလား...
မကြဲျပားဘူး... ။ က်ေနာ့္ ဒြိဟမ်ားကို ခြဲျခားဖို႕... ဖုန္းနံပါတ္
တခုတေလမ်ား ရႏိုင္မလား... ။ ရုပ္ရွင္တကား ျပီးဆံုးသြားသလိုမ်ိဳး...
ကိုယ္ထိုင္ခဲ့တဲ့ ခံုကေန... ဖုံဖက္ခါထျပီး... ဘ၀ဆိုတာၾကီးထဲက က်ေနာ္
ျပန္ထြက္လာႏိုင္သလား... ။ က်ေနာ့္ေန႕မ်ားကို.. က်ေနာ္
မေမြးဖြားခဲ့ပါပဲလ်က္ကို... ဘာလို႕ သူတို႕ အို-နာ-ေသဆံုးၾကရပါသလဲ...
ေမေမ... ။
No comments:
Post a Comment