ခ်မ္းေပါင္ေလ တေဖတင္းေသာ္လဲ၊
ေျဖရင္းႏွင့္ ခိုက္ခိုက္တုန္။
မ်က္တခပ္၊ ျပက္လွ်ပ္ကယ္ တဗီဇနာမွ်၊
ထည္အလႊာ အကုန္ေထြးေသာ္လဲ၊
ၾကည္အသာ မလံုေသးပါဘု၊
မွိတ္ပါလွ်င္ လိပ္ျပာက ေအးတာမို႔၊
ေသြးလန္႔လို႔ ခုန္။
ရမ္းေရာင္ကာ တ-လ်က္ ညည္းမိေတာ့၊
သန္းေခါင္မွာ ျမၾကက္သီးရယ္က၊
တဘီးဘီး ပ်ံ႕လို႔ငယ္အံု၊
ဗ်ာဆံုတဲ့ ရာသီဘဲ။
ေငြႏွင္းငယ္မႈံ၊ ေလညႇင္းရယ္ တသုန္သုန္ႏွင့္၊
ခ်မ္းပံုမွာ ကမ္းကုန္ရစ္တာမို႔၊
မန္းတုန္ေအာင္ လမ္းဆံုမွာ ဟစ္ခ်င္ေတာ့၊
သည္ေခတ္မွာ သည္လိုဟာျဖင့္၊
သည္ကိုယ္မွာ ေသေသလုပါေပါ့၊
ကမၻာကို ျဗဟၼာတို႔ ျပဳခဲ့တယ္၊ ေဆာင္းရတုပြဲ။ …
အခ်ဳပ္တန္းဆရာေဖ
No comments:
Post a Comment